Psycholog, dr filozofii, syjonistyczny działacz społeczno-polityczny, pionier poradnictwa zawodowego w międzywojennej Polsce, do 1939 r. kierownik ośrodka poradnictwa psychotechnicznego, zaś od 1940 r. dyrektor Centrali Towarzystw Opieki nad Sierotami i Dziećmi Opuszczonymi „Centos” w getcie warszawskim. Członek Poalej Syjon-Lewica. Od października 1942 r. w Prezydium Żydowskiego Komitetu Narodowego i jego reprezentant wobec konspiracyjnych władz polskich. Z ramienia ŻKN od stycznia 1943 do lipca 1944 r. pełni funkcję sekretarza Rady Pomocy Żydom „Żegota”. Mąż wybitnej działaczki społecznej Barbary Temkin (1907-1953) oraz brat jednego z najważniejszych polskich polityków wczesnych lat powojennych, Jakuba Bermana (1901-1984).
Adolf Berman – działacz „Żegoty”
Pochodził z rodziny warszawskich kupców o poglądach syjonistycznych. Absolwent gimnazjum Michała Kreczmara, student Wydziału Filozoficzno-Humanistycznego na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1931 r. doktor filozofii.
Adlof Berman działalność społeczno-polityczną rozpoczął jeszcze w okresie studiów. Był członkiem Żydowskiej Socjalistycznej Młodzieży Robotniczej „Młodość”, a następnie Poalej Syjon-Lewicy. Redaktor polskojęzycznego organu tej partii oraz żydowskojęzycznego tygodnia „Arbeter Cajtung”. Psycholog i nauczyciel w gimnazjach warszawskich. Pracował w Komitecie ds. Żydowskiego Rzemiosła, prowadził badania naukowe w dziedzinie psychologii.
Jeden z założycieli Bloku Antyfaszystowskiego (1942) w getcie warszawskim oraz współredaktor jego organu „Der Ruf” (Zew). Początkowo nie popierał idei oporu zbrojnego getta. Jako reprezentant ŻKN wszedł do Prezydium „Żegoty” i wraz z Markiem Arczyńskim (skarbnikiem) oraz Leonem Feinerem (wiceprezesem, przedstawicielem Bundu) zasiadał w komisji tej organizacji ds. podziału przydzielanych subwencji. Utrzymywał stałe kontakty z Polską Partią Robotniczą (PPR), m.in. zorganizował spotkanie przedstawiciela Żydowskiej Organizacji Bojowej (ŻOB) Arie Wilnera z Władysławem Gomułką. Podczas powstania w getcie warszawskim sygnatariusz depeszy do przedstawiciela Bundu w Radzie Narodowej w Londynie, Szmula Zygielbojma. Autor wydanej w lipcu 1944 jednodniówki ŻKN Głos z otchłani. Brał udział w powstaniu warszawskim, m.in. członek Rady Politycznej Armii Ludowej na Żoliborzu.
Działalność po zakończeniu okupacji niemieckiej
Po zakończeniu okupacji niemieckiej najpierw działacz potem przewodniczący Centralnego Komitetu Żydów w Polsce (CKŻP). Kierownik referatu żydowskiego Krajowej Rady Narodowej (KRN). Poseł do Sejmu Ustawodawczego RP (1947). Redaktor naczelny organu prasowego Poalej Syjon-Lewicy „Przełomu”. Zabiegał u najwyższych władz polskich o swobodną emigrację do Palestyny/Izraela. Zwolennik budowy socjalistycznego państwa żydowskiego w Palestynie przy poparciu ZSRR i zbliżenia żydowsko-arabskiego. Od 1947 przewodniczący Zjednoczonej Żydowskiej Socjalistycznej Partii Robotniczej „Poalej Syjon” w Polsce. W roku 1949 usunięty z CKŻP (zastąpił go Hersz Smolar).
Odnośnie pomocy Żydom pisał:
„Przyjdzie jeszcze czas na wielką Złotą Księgę Polaków, którzy w tych strasznych czasach pogardy podali bratnią dłoń Żydom, ratowali ich od śmierci”.
Aktywność w Izraelu
Od 1950 r. w Izraelu, członek partii „Mapam”, potem Komunistycznej Partii Izraela. Aktywny w Lidze przyjaźni Polsko-Izraelskiej. Autor m.in. wspomnień Wos der gojrl hot mir baszert (Co przeznaczył mi los), Izrael 1980. Wspomnienia napisała też jego żona, Basia Temkin-Bermanowa: Dziennik z podziemia.
