W chwili wybuchu wojny Modesta Jedlina mieszkała wraz z matką, trzema braćmi i siostrą we wsi Okrzeja w powiecie łukowskim. Cała rodzina utrzymywała się z prowadzenia gospodarstwa. We wsi mieszkało wielu Żydów, których na jesieni 1942 roku w większości wywieziono do Treblinki lub do obozów pracy. Pozostali Żydzi ukrywali się w okolicznych lasach.
W maju 1943 roku piętnastoletnia Modesta spotkała w lesie dwudziestoczteroletniego Chaima Baranka – kamasznika i uciekiniera z obozu pracy w Woli Okrzejskiej - który poprosił ją o pomoc. Początkowo bez wiedzy rodziny dziewczyna dostarczała żywność uciekinierowi ukrywającemu się wraz z kolegami z obozu w leśnej ziemiance. Po pewnym czasie Modesta zdecydowała się na rozmowę z matką o uciekinierze, w wyniku czego uzyskała zgodę na przeniesienia się Chaima do ich domu. Traktowano go tu jak członka rodziny i nazywano Heńkiem. Kiedy w obejściu pojawiali się obcy, Chaim chował się za piecem lub w komórce. Wszyscy jego bliscy zginęli w Zagładzie.
Do czasu wyzwolenia nikt poza najbliższą rodziną nie wiedział o obecności Chaima w domu Jedlinów, chociaż osoby zaangażowane w działalność konspiracyjną podejrzewały ich o udzielanie pomocy Żydom.
W 1945 roku Modesta przeszła na judaizm i wyszła za mąż za Chaima. Zamieszkali w Łodzi, skąd w 1956 roku wyemigrowali z trojgiem dzieci do Izraela. Chaim zmarł w 1971 roku. Dnia 24 lutego 1988 roku Instytut Yad Vashem nadał Modeście Baranek-Jedlinie oraz jej rodzicom - Mariannie i Janowi tytuł Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata. W 1989 roku Modesta otrzymała honorowe obywatelstwo Tel Awiwu.
