Kreicarkowie zamieszkali w Dubiecku na Podkarpaciu już w czasie wojny, w roku 1940. We wrześniu 1942 r. przyjęli do siebie uciekinierów z getta w Przemyślu. Był to Szmul Goldstein z żoną i dziećmi – Lonkiem i Miriam, Wilhelm Rek z żoną i bratem, Dawid Fränkel ze swoim dzieckiem oraz Bronisław Felsen.
Wspomina Teresa Pierzyńska z domu Kreicarek:
„Pamiętam, jak w drewniakach chodziłam zimą do babci na Przedmieście Dubieckie, skąd przynosiłam mleko i mąkę, mieloną przez babcię w żarnach. Był głód, nie było pieniędzy, a trzeba było wyżywić 14 osób. Jesienią zbierałam ziemniaki na dworskim polu i przynosiłam do domu. Najgorsze były rewizje naszego domku przez granatowych policjantów, nieraz gorszych od Niemców”.
Jeszcze wiele lat po wojnie Teresę budziły w nocy koszmary. Kreicarkom udało się jednak szczęśliwie doczekać końca niemieckiej okupacji. W sierpniu 1944 r. do Dubiecka wkroczyły wojska radzieckie.
Po wojnie rodzina Kreicarków przeniosła się do Przemyśla, gdzie żyjąc w bardzo trudnych warunkach, mogła liczyć na wsparcie uratowanych. Pani Teresa do dziś wspomina ich z wielkim wzruszeniem.
Artykuł pochodzi z albumu: Polacy ratujący Żydów w czasie Zagłady. Przywracanie pamięci, Łódź 200
