Rodzina Kubiczków

[…] proszą nas, żebyśmy Żyda jakiegoś przechowali. […] bo rodzice zebrali nas zapytać. [A ja mówię: „Mamuniu to grozi śmiercią”.] […] To było na Bosadzkiej, mieszkaliśmy jeszcze wtedy siedem, na parterze. „To grozi śmiercią, ale trzeba ratować człowieka” i przyjęliśmy tego pana Wolfa, Żyda […] i wcaleśmy się nie martwili. I nagle […] mamunia wygląda oknem, nigdy o tej porze nie wyglądała. Akurat […] leci milicjant, mówi: „Proszę pani, proszę pani, do pani idzie gestapo”. […] „Panie Janie, panie Janie, do piwnicy!”. On w […] piżamie uciekł […] tylnym wejściem od kuchni przez podwórko, bo mieliśmy cztery pokoje, kuchnia. On schodami na wysokim parterze leci do piwnicy. A gestapo wchodzi: „Hände hoch!”, my − ręce do góry i mówi: „Dlaczego rozesłane łóżko?” „Bo mój syn poszedł do pracy i łóżko nie posłał”. Przeszukali, przeszukali […] i nie znaleźli tego Żyda. Ale powiem, dlaczego to mówię. Mamunia i tatuś dowiedzieli się, kto nas zdradził, że Żyda trzymamy, ale […] nie wolno mieć nienawiści. Nie lubili Żydów to powiedzieli, zdradzili. No bo po prostu taka głupota w głowie [do dziś dnia oni nie wiedzą, że my wiemy, że oni powiedzieli, że mamy Żyda].

Nic nie wymyśla się na przód, niczego. […] Był. [Niemcy poszukali […] nie znaleźli […], on uciekł do piwnicy.] […] nigdyśmy nie myśleli, ani nie martwili się, ani ja, nie bałam się nic. [...] to taki dar jest od Boga. To jest ta cisza wewnętrzna. […] po tym, jak Żydom roznosiłam [...] papiery i na ulice w umówione miejsca, to nigdy się nie bałam. W pewnym momencie miałam do kogoś podejść i zanim podeszłam, to nagle ta osoba legitymowała kogoś i byłabym podeszła do kogoś, kto legitymuje. To też jest dar Boga, że się nagle zatrzymało. [...] Mamunia powiedziała: „Ratować Żyda”. To trzeba ratować. No i to, tośmy się nie zastanawiałam nigdy nad tym. […] Ja jeździłam do Wieliczki na rowerze. Przywoziłam sól. Nie było pieniędzy i do szpitali przywoziłam. I przez to miałam pieniądze […], że zarabianie było w ten sposób. […] to nie mam się zastanawiać, co dodatkowa osoba, jedna osoba co tam więcej zje? [...] nigdyśmy się nad tym nie zastanawiali.

[…] całe lata. […] całe okupacja. […] co brat podrobił […] dla Żyda ktoś prosił […]. Zgłosił i mój brat podrobił i wszystko to zanosiłam na umówione miejsce, gdzie […] dali sygnał. Żydzi […] wiedzieli, że brat podrabia, więc żeby ratować tam kogoś, no to też takie były […] znaki. […] za to pieniędzy się nie brało. Nie, nie ma mowy. […] ratowało się, żeby pomagać drugiemu człowiekowi. […] podrobił mu brat papiery, też Zygmuntowi Horodyńskiemu. No, Zygmunt Horodyński to jest zmieniony przez mojego brata dokument […]. To jego siostrzeniec, jeszcze Żydówce też podrobił papiery, co tutej mieszkali w tej kamienicy przedtem. […] Tu na Batorego mieszkali Żydzi w tej kamienicy. Cała kamienica prawie była żydowska.