Rodzina Milczanowskich

Babcia jeździła w dalszym ciągu do Woli Przemykowskiej, bo to był kontakt tej rodziny, ponieważ tam ukrywał się mąż i syn tych pań. Dowoziła tam odzież, buty, dokumenty, a często przywoziła żywność, którą organizował ten pan Langdorf i różni jego znajomi w Woli Przemykowskiej. Transport odbywał się Wisłą, ponieważ pływał statek, Wola Przemykowska była miejscowością położoną nad Wisłą i kontakt właściwie był dość wygodny.

Moja mama wspominała, że często jeździły z mamą na wieś i nieraz z Żydówkami i z żydowskimi opaskami na rękawach wchodziły do getta i tam Żydzi umawiali się z moją babcią i z mamą, że na wypadek likwidacji getta – to chyba było w Nowym Brzesku to getto – któraś z nas przyjedzie i uwolni ich ze skrytki, którą mieli przejście do piwnicy pod podłogą z kuchni w tym getcie. No i mama mi opowiadała, że raz w zimie dostała wiadomość, że rano w tym dniu zlikwidowano getto w Brzesku, natychmiast pojechała tam, ale niestety w skrytce nie było nikogo. No i do końca nie było wiadomo czy ktoś z tych ludzi z getta się uratował.

Jak była rewizja w domu w nocy, gdzie właśnie wkroczyło gestapo, te panie przebywały w spiżarce. Na drzwiach tej spiżarki były zawieszone różne ubrania, szlafroki, kurtki, swetry, celowo dla zamaskowania tego pomieszczenia. […]. Jak było zagrożenie, a jeżeli nie było zagrożenia, to one spały […] tam gdzie się dało – w kuchni, w przedpokoju, w pokoju, na jakichś rozkładanych rzeczach, bo mówię, mieszkanie było małe, bardzo skromne, nie było komfortu takiego żeby mogły mieć swój pokój, tylko generalnie warunki były trudne. Ale to już właśnie chodziło o uratowanie życia, a nie stworzenia jakiegoś wielkiego komfortu, bo w takich chwilach to, mówię, no życie jest najważniejsze.

W czasie pobytu u mojej babci ktoś zadenuncjował babcię, że w mieszkaniu ukrywa kogoś. Ponieważ dom, w którym babcia mieszkała razem z mamą był w oficynie i nie był pojedynczy, tylko w zaułku w którym była kuchnia, były okna drugiego budynku, także wgląd w to co się dzieje w pomieszczeniach był możliwy, tym bardziej że małe mieszkanie, upał letni powodował że trzeba było okna otwierać. I z wyższych pięter można było dostrzec co się tam dzieje. Moja mama była dwukrotnie wzywana na gestapo, ale dzięki temu, że miała świadectwo uczęszczania na religii, w której było podane rzymskokatolickie wyznanie, jakoś uratowała się i dano jej spokój.