Rodzina Trzeciaków

Każda wizyta Niemców była groźna. Bo w nocy przychodzili partyzanci najeść się, a w dzień byli Niemcy, ta służba leśna niemiecka, która była, też codziennie przychodziła. W każdym momencie mogło wszystko prysnąć jak bańka mydlana. Nie można było określić, że to jest groźne, całe życie tam to było, siedziało się na bombie, która mogła wybuchnąć w każdej chwili. Bo tam były tory od naszej leśniczówki, ja wiem? Trzysta metrów? Pociągi były wysadzane. Stale coś się działo.

Daleko od leśniczówki było, no i przy drodze zapłakane dziecko. Ojciec stanął. Pyta się, co się stało no i ona powiedziała, co się stało, że ten bimber jej wybuchł. No i się bała, że ją zabiją, to był straszny pieniądz dla wsi. Więc ojciec zapytał się, czy chce pojechać z ojcem. No i przyjechali. Ten furman taki był najbardziej zaufanym człowiekiem tam ze wsi, który bywał na leśniczówce co… codziennie, więc może wiedział, może nie wiedział, może udawał, że nie wie, bo, ale u nas jak na czas wojny myśmy mieli, co jeść, co pić, bo były krowy, było mleko, był chleb, były kurczaki, były świnie. Więc nie spała nigdzie w stodole, w jakiejś tego, tylko miała pokój, miała łóżko. Normalnie, jak dziecko przeżyła tą wojnę. Jak, mówię, jak na warunki wojenne to luksusowo. Nie było czekolady, nie było takich rzeczy, ale było jedzenie. Ile się chciało, tyle się jadło.

Mama tam zauważyła wieczorem, że odpady z tej restauracji zbierają dzieci. No i wyszła do nich i porozmawiała i potem codziennie wieczorem im wystawiała jedzenie. Żeby jedzenie było to trzeba było przywieźć z Brzozowicy to już nie było tak łatwo, bo to nie zawsze można było załatwić. Nie były to jakieś wielkie porcje, no ale na, na ile mogła się mama podzielić z nimi, ty… tyle im wynosiła. No i pewnego wieczoru dziewczynka pod, przyszła do mamy i mówi, przyniosła mamie taki malutki czajniczek do gotowania wody i powiedziała mamie, że im jutro już nie będzie on potrzebny. To była dla mamy tragedia, bo nie mogła nic zrobić. Nic pomóc. Bo wzięcie tych dzieci w Międzyrzecu od razu by była zagłada nas. Nigdzie ukryć, bo ta właścicielka tej knajpy cały czas podglądała mamę. Więc nie można było nawet doprowadzić do domu, żeby ogrzać te dzieci. No i to było dla mamy tragedia, bo mama przepłakała kilka nocy. Już nie pokazały się te dzieci.

Byłem pierwszy raz po wojnie w [19]58 albo [195]7 roku [w leśniczówce]. No to mi powiedzieli: „No, miał ojciec szczęście, że uciekł, bo by zrobili tutaj porządek”. A do Ludki, bo ojciec nie mógł wrócić na noc. Została sama na leśniczówce. Ale to już przed samym wkroczeniem Rosjan. To przychodzili chłopi i ją męczyli, żeby powiedziała, gdzie ojciec skarby zakopał. Uratowali ją żołnierze rosyjscy, bo przyszli, ona się bała Pol[aków], bo nie wiedziała kto, wywalili drzwi. No ona już rosyjski trochę znała, bo chodziła trochę do szkoły tej rosyjskiej. No i oni zakwaterowali się na leśniczówce i już była bezpieczna. Przed Polakami, niestety.