Tadeusz Seweryn ps. „Socha” w roku 1939 był osobą doświadczoną zarówno na polu badań naukowych, jak też praktycznej działalności na rzecz niepodległości Polski. W czasie I wojny światowej brał udział w walce o odrodzenie państwa polskiego. Był członkiem Legionów. W Janowie Lubelskim zorganizował rozbrojenie żołnierzy austriackich stacjonujących w tym mieście. W niepodległej Polsce prowadził badania etnograficzne. Od 1937 roku piastował stanowisko dyrektora Muzeum Etnograficznego w Krakowie. Należał do Stronnictwa Ludowego.
Podczas okupacji hitlerowskiej był członkiem Związku Walki Zbrojnej (później Armii Krajowej). Od 1941 roku, narażony na aresztowanie, musiał ukrywać się pod fałszywym nazwiskiem. W okręgu krakowskim kierował wydziałem Walki Cywilnej. Obok pracy konspiracyjnej najistotniejszym elementem jego działalności było ratowanie ludności żydowskiej. Na tym polu skutecznie wykorzystywał całe swoje doświadczenie, wiedzę i kontakty.
W roku 1943 został poproszony o zorganizowanie w Krakowie lokalnego oddziału Rady Pomocy Żydom „Żegota”. Dokonał tego opierając się na strukturach dotychczasowego komitetu międzypartyjnego. Przewodniczącym krakowskiej „Żegoty” został przedstawiciel socjalistów Stanisław Dobrowolski. Tadeusz Seweryn w prezydium Rady pełnił funkcję delegata cywilnych struktur konspiracyjnych.
Seweryn należał do najofiarniejszych działaczy krakowskiej „Żegoty”. W swej działalności wykorzystywał funkcję kierownika wydziału Walki Cywilnej. Był uwrażliwiony na sytuację osób ukrywających się po tzw. aryjskiej stronie. Szczególny nacisk kładł na walkę z donosicielstwem i szantażami. Z jego polecenia instruowano członków konspiracji pracujących na poczcie, by przechwytywali listy kierowane do policyjnych władz niemieckich. Był współautorem wydanej w 1943 roku broszury Nakazy Kierownictwa Walki Podziemnej, gdzie wprowadził zapisy o karze śmierci dla osób denuncjujących, szantażujących czy biorących udział w mordowaniu obywateli polskich. Jak podkreślał: „To nie były słowa na wiatr. Nie cofaliśmy się przed wyciąganiem surowych konsekwencji z faktów żerowania na cudzym nieszczęściu”. Uważa się, że niski poziom denucjacji i szantaży w okręgu krakowskim był zasługą jego zdecydowanej postawy w tym względzie.
Pomoc świadczona przez Tadeusza Seweryna ludności żydowskiej była bezinteresowna. Wynikała z pobudek humanitarnych i ideowych. W roku 1982 Instytut Yad Vashem nadał Tadeuszowi Sewerynowi tytuł Sprawiedliwego wśród Narodów Świata.
